• Centrum Wsparcia dla osób w stanie kryzysu psychicznego

      • PRAWA DZIECKA

      • Po raz pierwszy prawa dzieci ujęto w Deklaracji Genewskiej w 1924 r., natomiast pełny ich zbiór został zapisany w Konwencji o Prawach Dziecka przygotowanej przez Organizacje Narodów Zjednoczonych w 1989 r. Prawa zawarte w Konwencji można podzielić na:

        • prawa osobiste – to te, które przysługują każdemu człowiekowi dlatego właśnie, że jest człowiekiem. Nikt ich ludziom nie daje i nikt ich nie może odebrać.
        • prawa socjalne – to prawa, które są wynikiem umowy między obywatelem a państwem.
        • prawa polityczne – pełne prawa polityczne przysługują po ukończeniu 18 lat, jednak Konwencja przyznaje dzieciom prawo do stowarzyszania się w organizacjach i klubach.

        W Konwencji nie zapomniano o prawach specjalnych:

        • dla dzieci należących do mniejszości narodowych – maja one prawo do uczenia sie ojczystego języka, religii, własnej kultury.
        • dla dzieci sprawnych inaczej istnieje prawo do szczególnej opieki lekarskiej i możliwie najlepszych warunków życia i nauki.
        • dla sierot istnieje prawo do innej, zastępczej rodziny lub opieki państwa. dla dzieci, którym zdarzyło się popełnić przestępstwo istnieje prawo łagodniejszego traktowania niż dorosłych przestępców.

        PRAWO DO ŻYCIA I ROZWOJU

        Prawo do życia jest najbardziej podstawowym prawem każdego człowieka. Nikt nikogo nie może życia pozbawić. Państwo musi zadbać o to, żeby ludzie czuli się bezpiecznie. Państwo ma także obowiązek zapewnić jak najlepszy rozwój dzieci. Prawo do rozwoju nie oznacza jedynie rozwoju fizycznego, ale też psychiczny, intelektualny. Państwo musi zadbać o odpowiednia ilość szkól i zagwarantować możliwość zdobycia wykształcenia każdemu.

        PRAWO DO WYCHOWANIA W RODZINIE

        Dziecka nie wolno rodzicom zabrać. W Polsce tylko sad może zadecydować o odebraniu dziecka rodzicom – dzieje się tak w wyjątkowych sytuacjach, kiedy rodzice nie chcą lub nie mogą opiekować się dzieckiem; źle je traktują, nie interesują się jego potrzebami, nie lecza gdy jest chore, głodzą. Takim zaniedbanym dzieckiem ma obowiązek zaopiekować się państwo.

        PRAWO DO NAZWISKA

        W Polsce każdy ma prawo do nazwiska i obywatelstwa. Każde dziecko po urodzeniu musi być zarejestrowane w urzędzie Stanu Cywilnego. Nazwisko, imię, obywatelstwo oraz pochodzenie są elementami tożsamości człowieka, która jest chroniona przez prawo.

        PRAWO DO SWOBODY MYŚLI, SUMIENIA I WYZNANIA

        Człowiek ma pełne prawo wyboru co chce myśleć i w kogo chce wierzyć. Każdy ma prawo do szacunku dla swego światopoglądu – nikogo z powodu jego sposobu myślenia czy wyznawanej religii nie wolno prześladować, poniżać ani wyśmiewać jego poglądów lub obrzędów.

        PRAWO DO PRYWATNOŚCI

        Prywatne jest wszystko to, co jest osobiste, zarówno rzeczy, mieszkanie, jak również sprawy prywatne i rodzinne. Prawo do prywatności oznacza, że nikomu nie wolno bez szczególnie uzasadnionych powodów (precyzyjnie przewidzianych w przepisach prawnych) wkraczać w nasze życie i sprawy osobiste.

        PRAWO DO TAJEMNICY KORESPONDENCJI

        Prawo to oznacza, że każdy człowiek (oczywiście dziecko też) może decydować o tym kto przeczyta jego list, pamiętnik czy wiersz. Dorośli mogą zwrócić się do sadu, jeżeli ktoś naruszy to prawo – dzieci podlegają władzy rodzicielskiej wiec w ich imieniu mogą wystąpić rodzice.

        PRAWO DO NAUKI

        W Polsce szkoła podstawowa jest dla wszystkich obowiązkowa i bezpłatna. Prawo do nauki oznacza, ze każdy powinien mieć możliwość uczenia się tak długo jak chce i pozwalają mu na to jego zdolności i zainteresowania. Państwo ma obowiązek utrzymywać odpowiednia ilość szkól podstawowych a także tak dużo szkól średnich, żeby każdy kto chce i ma wystarczające umiejętności, mógł uczyć się w odpowiedniej dla siebie szkole średniej. Państwo powinno tez zapewnić pomoc finansowa uczniom w trudnej sytuacji materialnej, powinno tez dbać o to, by dzieci ucząc się rozwijały swoja osobowość, uczyły się szacunku i tolerancji dla innych ludzi rożnych kultur i religii, rożnych ras i kolorów skóry. Państwo ma także obowiązek zadbać o dostęp każdego dziecka do informacji, czyli wiedzy rożnych ludzi, rożnie myślących, wiedzy o odkryciach naukowych i zjawiskach – co wpływa na kształtowanie poglądów i postaw. Prawo do informacji oznacza tez, że państwo ma obowiązek informować wszystkich o działaniach i decyzjach jakie podejmuje.

        PRAWO DO ŻYCIA BEZ PRZEMOCY

        Znęcanie się nad dziećmi jest karane. Prawo zezwala na łagodne karcenie jedynie przez rodziców. Nie wolno tez znęcać się psychicznie, to znaczy systematycznie dokuczać dziecku, poniżać go, wyśmiewać lub obrażać. Karana jest również przemoc seksualna.

        PRAWO DO STOWARZYSZANIA SIĘ

        W Polsce wszystkie dzieci mogą należeć do rożnych organizacji młodzieżowych, którymi kierują dorośli np. harcerstwo – jeżeli nie maja skończonych 16 lat potrzebna jest zgoda rodziców. Konwencja o Prawach Dziecka mówi, że dzieci mają prawo stowarzyszać sie wyłącznie w celach pokojowych. Ważna dla każdego ucznia jest możliwość działania w samorządzie szkolnym. Ustawa o Systemie Oświaty art.55 pkt 5 mówi: „Samorząd może przedstawiać radzie szkoły lub placówki, radzie pedagogicznej oraz dyrektorowi wnioski i opinie we wszystkich sprawach szkoły lub placówki, w szczególności dotyczących realizacji podstawowych praw uczniów, takich jak:

        1. prawo do zapoznawania się z programem nauczania (…)
        2. prawo do jawnej i umotywowanej oceny postępów w nauce i zachowaniu
        3. prawo do organizacji życia szkolnego (…)
        4. prawo do redagowania i wydawania gazety szkolnej
        5. prawo do organizowania działalności kulturalnej, sportowej (…)
        6. prawo do wyboru nauczyciela-opiekuna samorządu.

        ZASADA POSZANOWANIA GODNOŚCI

        Nie można mówić o prawie do godności, gdyż godność po prostu mamy i nikt nie może nam jej dać lub odebrać. Każdy człowiek ma wrodzone poczucie dumy, honoru osobistego – nikt nie lubi być źle traktowany, poniżany, wyśmiewany czy w jakikolwiek sposób obrażany. Każdy człowiek ma prawo do ochrony przed poniżającym i okrutnym traktowaniem, które narusza jego poczucie godności.

        ZASADA RÓWNOŚCI

        Ludzie nie rodzą się lepsi lub gorsi, jako ludzie są równi – co nie znaczy jednakowi. Dlatego podobnie jak w przypadku godności nie mówimy o prawie do równości. Kiedy mowa jest o równym traktowaniu przez prawo to chodzi o jednakowe prawa dla ludzi niezależnie od tego czy są bogaci czy biedni, czarni czy biali, mężczyźni czy kobiety. Prawo do równego traktowania (przez prawo) nie oznacza, że wszyscy muszą mieć takie same uprawnienia. Są sytuacje, gdy niektórym ludziom przysługują prawa specjalne, np. ludziom niepełnosprawnym. Uprawnienia te służą wyrównywaniu szans dla tych, którym z rożnych względów trudniej jest żyć. Świadomość własnych praw, możliwości i ograniczeń, oraz norm regulujących zachowania ma bardzo duże znaczenie dla społecznego rozwoju dziecka. Uczenie przestrzegania praw innych ludzi i radzenia sobie w sytuacji naruszania praw własnych jest elementem przygotowania do życia w demokratycznym społeczeństwie. Nie będzie rzeczą naganna, jeżeli dzieci naucza sie wymagać od dorosłych respektowania swoich praw, praw przysługujących każdemu człowiekowi, nawet temu małemu.

      • PROSTE ŻYCZENIA TWOJEGO DZIECKA

      • Niematerialne potrzeby dzieci są często niezauważane i niedoceniane przez rodziców. Dziecko nie potrafi ich wyrazić, ono jedynie odczuwa niespełnienie. Jeśli rodzic z braku czasu lub wiedzy nie zrealizuje potrzeb dziecka, nie spełni tych często nieświadomych oczekiwań, będzie zmuszone to zaakceptować. W jego psychice i rozwoju jednak mogą zacząć się utrwalać reakcje i zachowania których nie oczekujemy, czasem nawet bardzo niedobre dla dziecka. Dlatego właśnie przedstawiamy „Proste życzenia małego dziecka” w formie postulatów dzieci.

        1. Kochajcie mnie i mówcie mi o tym, potrzebuję stale czuć waszą miłość.
        2. Nie porównujcie mnie z innymi dziećmi. Ja jestem indywidualnością, jedyną w swoim rodzaju osobą. Rozwijam się według własnego rytmu i możliwości. Postępy mierzcie porównując, co potrafię teraz, a co wcześniej.
        3. Nigdy, nawet w żartach nie straszcie mnie, że mnie nie kochacie, albo ktoś mnie weźmie, ponieważ taka groźba rujnuje podstawy mojej egzystencji.
        4. Odpowiadajcie na moje pytania prawdę. Wszystko, co do mnie mówicie przyjmuję dosłownie i na tej podstawie buduję podstawy mojego świata.
        5. Oczekuję stale waszego uznania nie tylko za to, co mi się udało, ale głownie za to, co próbuję, lecz jeszcze mi nie wyszło.
        6. Nie wyręczajcie mnie we wszystkim, nie róbcie za mnie tego co ja mogę zrobić choć to będzie trwało dłużej, oczekuję tylko pomocy.
        7. Mam ciągłą potrzebę, by z wami wspólnie poznawać świat, zbierać doświadczenia, bawić się, słuchać i czytać bajki. Prezenty i zabawki, telewizja, komputer, nie zastąpią mi potrzeby bycia z tobą i zainteresowania moimi sprawami.
        8. Nie okłamuję was celowo, jeszcze tego nie potrafię. Po prostu coś mi nie wyszło i boję się, albo chce zwrócić na siebie uwagę. Niesprawiedliwą ocenę odbieram jako dowód braku miłości do mnie.
        9. Nie krytykujcie i nie upokarzajcie mnie przy innych, gdyż utrwalicie we mnie brak pewności siebie.
        10. Każdą waszą uwagę i reprymendę przyjmę i postaram się zastosować, jeśli zrozumiem co i dlaczego źle zrobiłem, albo jakie mogą być konsekwencje.
        11. Kiedy się bardzo upieram zapytajcie, dlaczego, może was przekonam i zrezygnujecie z przymusu.
        12. Nie oczekujcie ode mnie więcej niż od siebie, skoro jesteście dla mnie wzorem do naśladowania.
        13. Potrafię być aktorem, płakać, marudzić, ale oczekuję abyście to odkryli.
        14. Nie pouczajcie mnie nieskutecznie, stale i niekonsekwentnie, ponieważ wasze uwagi przestaję słyszeć.

        Specjalny prezent.

        Dziś chcę Cię prosić o specjalny prezent. Nie jest On do kupienia, nie potrzebuję opakowań, a nawet nie trzeba wydawać na niego pieniędzy. Nie znajdziesz go w żadnym kiosku, ani też w sklepach zabawkami. Nie zobaczysz go na reklamach, nie pożyczą Ci go nigdzie ani nie wypożyczą. Chodź usiądź na chwilkę, posadź mnie na swoich kolanach. Uściśnij mnie mocno, mocno i podaruj mi swój uśmiech…

         

      • POSTAWY RODZICIELSKIE

      • WPŁYW POSTAW RODZICIELSKICH NA ZACHOWANIE DZIECKA

        Atmosfera domu rodzinnego jako czynnik kształtujący zachowanie dziecka

        Wychowanie dokonuje się zawsze w jakimś środowisku. Niezmiernie ważna w przebiegu procesu wychowania okazuje się atmosfera wychowawcza domu rodzinnego, wyczuwana przez dziecko instynktownie. Choć początkowo nie rozumie ono istoty otaczających go zjawisk – odbiera je. Miłość, życzliwość, spokój panujące w rodzinie, dają poczucie bezpieczeństwa. Napięcia, konflikty, niechęć – uniemożliwiają proces dobrego wychowania. Atmosfera wychowawcza tworzona jest przez odniesienia rodziców względem siebie oraz względem dzieci, na rodzicach spoczywa więc odpowiedzialność ukształtowania odpowiedniego gruntu dla oddziaływań wychowawczych, tj. wzajemnego okazywania sobie i dzieciom szacunku, zaufania, zrozumienia, troski oraz udzielania pomocy. Na atmosferę w rodzinie wpływa m.in. odpowiedni rytm życia domowego. Rozkład codziennych obowiązków powinien ułatwić tworzenie pozytywnych relacji między domownikami, wdrażanie dzieci do określonych prac, rozwijanie wspólnych zainteresowań, wspólne spędzanie czasu. Niedopuszczalny jest brak uporządkowanego planu życia codziennego, ponieważ rodzi to napięcia, zdenerwowanie, kłótnie. Od rodziców zależy, czy wszystkie codzienne sprawy ułożą się harmonijnie, czy stworzą wrażenie pośpiechu, niepewności, zamieszania. Decydującym natomiast czynnikiem w wychowaniu jest osobowość samych rodziców, ponieważ dziecko nabywa wzory zachowań i ról w rodzinie, społeczeństwie przez naśladowanie oraz psychiczne upodabnianie się do swoich rodziców. Wartości, które cenią w życiu, cele, do których dążą, styl życia jaki prezentują – to czynniki, które wywierają piętno na osobowości ich dzieci. Skoro więc pierwszym i podstawowym środowiskiem wychowawczym jest dla dziecka rodzina, rodzice stają się pierwszymi i najważniejszymi wychowawcami. Na nich spoczywa wielka odpowiedzialność związana z kształtowaniem osobowości młodego człowieka pod wpływem ich własnej – już ukształtowanej.

        Istota postawy rodzicielskiej

        W procesie wychowania rodzice przyjmują różne postawy. Czasami nie uświadamiają sobie do końca, że zawsze ich zachowanie wywiera piętno na dziecku – dobre lub złe, a w konsekwencji rzutuje na jego przyszłość. Jakie mogą być postawy rodziców? Co nazywamy postawą rodzicielską? M. Ziemska pisze, że postawę rodzicielską można określić jako tendencję do zachowania się w pewien specyficzny sposób w stosunku do dziecka. Zachowanie to zawiera zawsze trzy składniki: myślowy (słowny osąd postawy dziecka), działanie (zachowanie rodzica wobec dziecka), uczuciowy (ekspresja towarzysząca wypowiedzi i działaniu rodzica). Tak więc w konsekwencji dziecko jest: spostrzegane, oceniane, traktowane przez matkę lub ojca. Za najbardziej charakterystyczny dla danej postawy przyjmuje się ładunek uczuciowy oraz stopień akceptacji dziecka, ponieważ wyznaczają one działanie w stosunku do niego. Postawy rodzicielskie ulegają zmianom, w miarę jak zmienia się dziecko wkraczające w różne fazy rozwoju. Zmianie podlegają głównie:

        • stopień i jakość dawanej dziecku swobody,
        • formy dozoru nad dzieckiem.

        W miarę dorastania maleje konieczność bliskiego kontaktu fizycznego, a wzrasta rola więzi psychicznej z rodzicami. Jeśli rodzice wraz z rozwojem dziecka nie przyjmują postaw właściwych dla danego okresu rozwojowego, prowadzi to do konfliktów, zaburzeń w zachowaniu dziecka, a w konsekwencji do deformacji w rozwoju jego osobowości. Zależność osobowości dziecka od postawy jego rodziców przejawia się u niego w rozwoju: sprawności umysłowej, uczuciowości, aktywności, uspołecznienia, dobrego lub złego przystosowania w szkole, stosunku do dorosłych.

        POSTAWY NEGATYWNE
        Postawa Zachowania rodziców Zachowania dziecka
        ODTRĄCAJĄCA Rodzice odczuwają istnienie dziecka jako ciężaru ograniczającego swobodę, nie lubią dziecka, są nim rozczarowani i zawiedzeni. Uważają także, że opieka nad dzieckiem jest odrażająca lub przekracza ich siły. Stąd więc rodzą się następujące postawy cząstkowe:

         

        1. Brak okazywania uczuć pozytywnych, demonstrowanie negatywnych.
        2. Otwarta krytyka dziecka – brak uznania jakichkolwiek pozytywów dziecka oraz tolerancji dla jego niedociągnięć i wad.
        3. Dyktatorskie podejście (niewnikające w potrzeby dziecka lub motywy jego postępowania); kierowanie dzieckiem przy pomocy rozkazów i zastraszania; surowe kary, brutalne postępowanie z dzieckiem
        1. Zahamowanie uczuć wyższych, reakcje nerwicowe (przy nagłym odtrąceniu).
        2. Pozory niedorozwoju (na skutek zahamowania).
        3. Zastraszenie, bezradność, trudność w przystosowaniu się, zachowania aspołeczne lub antyspołeczne, agresywność, kłótliwość, nieposłuszeństwo, kłamstwo
        UNIKAJĄCA Rodzice wykazują ubogi stosunek uczuciowy lub wręcz obojętność względem dziecka, stąd obcowanie z nim nie sprawia im przyjemności (nieraz rodzice nie umieją tego robić). Kontakt z dzieckiem jest wiec luźny (maskowany niekiedy kupowaniem zabawek). Na tę postawę składają się takie zachowania cząstkowe jak:

         

        1. Ignorowanie dziecka – unikanie lub ograniczanie kontaktu z nim do minimum (nieokazywanie uczuć, zbywanie prób nawiązania kontaktu przez dziecko).
        2. Obojętność wobec niebezpieczeństw, które mogą dziecku zagrażać.
        3. Niekonsekwencja i niedbałość we wprowadzaniu i przestrzeganiu wymagań.
        4. Pozorne zaspokajanie potrzeb dziecka przez okupywanie się, zaś brak zainteresowania jego sprawami.
        5. Brak zaangażowania dziecka w sprawy domu
        1. Niezdolność do nawiązywania trwałych więzi uczuciowych (niestałość uczuciowa), rozwój socjo- i psychopatii, zahamowanie uczuć wyższych, gniew, agresja.
        2. Niezdolność do wytrwałości i koncentracji w nauce – możliwość wchodzenia w konflikt ze szkołą i rodzicami, niezdolność obiektywnych ocen, skłonność do przechwałek
        3. Zmienność planów.
        4. Brak zdolności do podejmowania zobowiązań, współdziałania, troski o własność swoją i innych.
        NADMIERNIE CHRONIĄCA
        1. Niedocenianie możliwości dziecka: niedopuszczanie do samodzielności, rozwiązywanie za dziecko problemów, nadmierne zaabsorbowanie jego zdrowiem, przedstawianie świata jako zagrażającego.
        2. Postępowanie uzależniające od matki lub ojca (ograniczanie swobody, izolacja społeczna wścibstwo).
        3. Nadmierna obrona dziecka przed zarzutami
        1. Opóźnienie osiągania dojrzałości emocjonalnej (infantylizm) i społecznej. Zależność dziecka od rodziców – w samotności bywa niepewne, niespokojne, nieszczęśliwe.
        2. Ustępliwość i izolacja względem obcych (najczęściej rówieśników).
        3. Zachowanie typu „rozpieszczone dziecko”: nadmierna pewność siebie, poczucie wyższej wartości, niepowściągliwość, zuchwalstwo, awanturniczość, zarozumialstwo, wymagające i egoistyczne nastawienie, tyranizowanie rodziców
        NADMIERNIE WYMAGAJĄCA Rodzice „naginają” dziecko do wytworzonego przez nich wzoru, jaki chcieliby oni posiadać, bez liczenia się z indywidualnymi cechami i możliwościami dziecka. Takie postępowanie rodzi poczucie presji u młodej osoby, która nieraz nie może sprostać oczekiwaniom rodziców. Postawy cząstkowe to:

         

        1. Narzucanie autorytetu – brak uznania praw równego w rodzinie i poszanowania indywidualności dziecka.
        2. Stawianie dziecku wygórowanych wymagań, rządzenie dzieckiem (przesadne nastawienie na osiągnięcia, zbyt duża ilość narzucanych propozycji, krytyczny stosunek, ciągła dezaprobata rodziców).
        3. Nieprzyznawanie dziecku prawa do samodzielności (uniemożliwianie działania na własną odpowiedzialność).
        4. Ograniczanie swobody przez stosowanie sztywnych reguł (niedopuszczanie do ustępstw od ustalonej praktyki)
        1. Uległość (mogąca przerodzić się w bunt okresu dojrzewania).
        2. Obsesje, przewrażliwienie, brak wiary we własne siły, brak zdolności do koncentracji.
        3. Brak wiary we własne siły, niepewność, lękliwość
        POSTAWY POZYTYWNE
        AKCEPTACJA
        1. Zadowolenie z kontaktu z dzieckiem.
        2. Okazywanie dziecku uczucia (miłości, sympatii).
        3. Jawna aprobata dziecka, przyjęcie go takim jakie ono jest (cechy fizyczne, usposobienie, umysł, ewentualne ograniczenia).
        4. Dawanie poczucia bezpieczeństwa
        1. Dziecko wesołe, przyjacielskie, miłe.
        2. Zdolność do wyrażania uczuć, np. okazywania współczucia, zdolność do przywiązania, nawiązania trwałej więzi emocjonalnej.
        3. Wytrwałość, zadowolenie z pracy, w którą trzeba było włożyć wysiłek.
        4. Dziecko odważne
        WSPÓŁDZIAŁANIE
        1. Zainteresowanie rodziców zabawą i pracą dziecka.
        2. Wciąganie i angażowanie (z przyjemnością) dziecka w zajęcia domowe – nieraz w sprawy rodziców (odpowiednio do wieku dziecka)
        1. Ufność wobec rodziców, wciąganie ich do porady, szukanie u nich pomocy.
        2. Zdolność do współdziałania, podejmowania zobowiązań, troska o własność swoją i innych
        ROZUMNA SWOBODA
        1. Dawanie dziecku w miarę dorastania coraz szerszego zakresu swobody, pozwalanie na pracę lub zabawę z dala od siebie (opieranie się na więzi psychicznej, a nie fizycznej z dzieckiem). W tej sytuacji margines swobody i zaufanie (jakim darzą rodzice dziecko) umożliwia utrzymanie ich autorytetu.
        2. Rodzice są dalecy od wyolbrzymiania zagrażających dziecku niebezpieczeństw, choć dbają o bezpieczeństwo i zdrowie dziecka
        1. Uspołecznienie, zdolność współdziałania z rówieśnikami, pomysłowość, bystrość, trzeźwość umysłu, łatwość przystosowania do różnych sytuacji społecznych.
        2. Odwaga, pewność siebie, dążenie do pokonywania różnych przeszkód, spełnianie trudnych zadań, kończenie rozpoczętych czynności

      • DEKALOG DLA RODZICÓW

      • DEKALOG DLA RODZICÓW

        • Nie upokarzaj dziecka: bo ono, tak jak Ty, ma silne poczucie własnej godności.
        • Staraj się nie stosować takich metod, których sam w dzieciństwie nie akceptowałeś.
        • Pozwalaj dziecku dokonywać wyboru w miarę możliwości jak najczęściej.
        • Jeżeli zachowałeś się wobec dziecka niewłaściwie, przeproś je i wytłumacz się. Nie bój się utraty autorytetu, dziecko i tak wie kiedy popełniasz błędy.
        • Nigdy nie mów źle o dziecku, w szczególności w obecności innych osób.
        • Nie mów „zrobisz to, bo ja tak chcę” – jeżeli musisz czegoś zabronić, zawsze to uzasadnij.
        • Jeśli wydajesz polecenia dziecku, staraj się nie stać nad nim i mówić „z góry swego autorytetu”.
        • Nie musisz być za wszelką cenę konsekwentny. I nie musisz być w zgodzie z innym dorosłym przeciwko dziecku, jeżeli wiesz, że on nie miał racji.
        • Gdy nie wiesz, jak postąpić, pomyśl, jak Ty poczułbyś się, będąc dzieckiem.
        • Staraj się być czasem adwokatem własnego dziecka.
        • Bądź życzliwym, pogodnym, cierpliwym przewodnikiem i towarzyszem swego dziecka w jego kłopotach szkolnych.
        • Staraj się zrozumieć swoje dziecko: jego potrzeby, możliwości i ograniczenia.
        • Spróbuj jak najwcześniej zaobserwować, czy twoje dziecko ma trudności, na czym one polegają i co jest ich przyczyną – wyjaśnij swoje wątpliwości, omów spostrzeżenia na drodze konsultacji z psychologiem, logopedą, pedagogiem i w razie potrzeby z lekarzem.
        • Spróbuj pomóc swojemu dziecku – zaobserwuj w czasie codziennej pracy z dzieckiem, co jest najskuteczniejsze dla przezwyciężenia jego trudności: w razie potrzeby skorzystaj z literatury i fachowej pomocy nauczyciela – terapeuty, logopedy (w formie terapii indywidualnej lub grupowej).
        • Bądź w stałym kontakcie z nauczycielem swego dziecka i pedagogiem szkolnym.
        • Chwal i nagradzaj swoje dziecko nie tyle za efekty pracy, co za włożony w nią wysiłek oraz spraw, aby praca z dzieckiem stała się przyjemna dla was obydwojga.

         

        „Dzieci chowane bez pieszczoty, 
        są jak kwiaty hodowane bez słońca.”

        Alfred de Musset

         

        DLACZEGO DZIECKO POTRZEBUJE GRANIC ?

      • DZIECIŃSTWO BEZ PRZEMOCY

      • Ogólnopolska kampania społeczna „Dzieciństwo bez przemocy” poświęcona jest problemowi stosowania kar fizycznych wobec dzieci. Akcja pod hasłem „Bite dzieci widzą świat inaczej” skierowana jest do rodziców, a jej celem jest uświadomienie negatywnych konsekwencji stosowania kar fizycznych oraz promowanie pozytywnych metod wychowawczych.

         

         

        10 powodów, aby nie bić dzieci:

        • Bicie dzieci może doprowadzać do fizycznych urazów, takich jak zasinienia, obrzęki, krwiaki podtwardówkowe, uszkodzenia nerwów i złamania kości.
        • Bicie dziecka niszczy jego ufność i burzy poczucie własnej wartości. Dzieci znacznie chętniej podejmują zachowania nastawione na współpracę, jeśli łączy je z rodzicami silna więź miłości.
        • Bicie dzieci powoduje przekazywanie postawy akceptacji przemocy z pokolenia na pokolenie. Dzieci, które są często bite, uczą się stosowania przemocy.
        • Bicie dzieci uczy je, że „silniejszy ma zawsze rację”.
        • Bijąc dziecko za złe zachowanie, opiekun traci ważną szansę nauczenia go właściwego sposobu postępowania.
        • Strach nie jest skuteczną metodą uczenia dzieci pożądanych zachowań. Bite dzieci zwykle zachowują się dobrze tylko wtedy, kiedy stosujący przemoc dorosły znajduje się w pobliżu.
        • Wspomnienia z dzieciństwa osób, które jako dzieci były często bite, są zwykle pełne gniewu i urazy.
        • Bicie dziecka jest wyrazem bezsilności, złości i frustracji rodzica, nie zaś edukacją dziecka.
        • Dzieci są często bite za zachowania, które nie są „złe” czy „niewłaściwe”, ale wynikają z ich naturalnej potrzeby badania świata, a także z potrzeb związanych z odżywianiem, snem, ruchem czy chęcią zwrócenia na siebie uwagi.
        • Dzieci najłatwiej uczą się pożądanych zachowań, kiedy dorośli wyjaśniają im, jak powinny postępować, rozmawiają z nimi oraz własnym zachowaniem dają im przykład odpowiedzialności, troski i samodyscypliny.

         

        Ośrodek Interwencji Kryzysowej przy Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej 
        ul. Nowokościelna 27, Tychy
        Telefon:32 227 05 75

        Centrum Dziecka i Rodziny Telefon: 22 616 16 69

        Fundacja Dzieci Niczyje Telefon: 22 616 02 68

  • CO WARTO PRZECZYTAĆ...

    7

    • PROBLEM Z GŁOWY

    • „PROBLEM Z GŁOWY” – czyli jak walczyć z wszawicą

       

      Problem wszawicy w placówkach oświatowych (przedszkolach i szkołach) nigdy nie przestał być aktualny. W ostatnich latach nasilił się on dwukrotnie i z pewną częstotliwością powraca do placówek edukacyjnych w postaci epidemii. Niewiele osób wie, że zarażenie wszawicą może przytrafić się każdemu dziecku i nie jest to skutek braku higieny, czy złej sytuacji materialnej rodziny. W jaki sposób walczyć z wszawicą i jak jej zapobiegać dowiedzą się Państwo dzięki temu poradnikowi.

      PARANIT_poradnik dla rodzicow